امروز که در حال نوشتن این متن هستم، خطابم به تو خواننده است، ای کسی که مخاطب نوشته منی! شاید الان، که تو در حال خواندن این متن هستی، من نویسنده، پیری فرتوت شده باشم و حتی این نوشته خودم را هم به یاد نیاورم. آیا در حال سلامتی و نشاطم، یا با بیماری خاصی درگیرم؟ نمی‌دانم شاید هم به دیار باقی شتافته باشم، اما نکته مهم این است که این نوشته همچنان خواهد بود، نوشته ای که ده سال و صد سال و هزار سال دیگر هم هست، نمی‌دانم به کدامین عقل جور در می آید: آفریده ای که از آفریننده خود بیشتر عمر می‌کند. مخلوقی که خالق خود را به خاک می سپارد و همچنان استوار خواهد ماند. آری! نوشتن اینچنین قدرتی دارد، پس به چیزی که می نویسی غره باش، که کم چیزی نمی آفرینی!